Konferencja EMDR w Bolonii

Rezyliencja to proces, który sprawia, że po traumie jesteśmy zdolni do innego rodzaju rozwoju. Psycho-ekologiczną perspektywę rezyliencji można opisać za pomocą trzech nisz sensorycznych. Pierwsza nisza sensoryczna ma miejsce w łonie matki, gdzie stres matki dociera do płodu poprzez kortyzol i katecholaminy, w konsekwencji czego w pamięci biologicznej dziecka odciskają się ślady tych wydarzeń.

Druga nisza sensoryczna ma miejsce w ramionach matki, gdzie główna figura przywiązania (matka) wyrażana jest przez niskie częstotliwości jej głosu i kontakt wzrokowy. Figura matki może być powiązana z drugim rodzicem.

Trzecia nisza sensoryczna jest zakorzeniona w opowieściach rodzinnych i jej narracjach kulturowych. Kiedy wewnętrzny model jest tożsamy z otaczającymi go narracjami, dziecko odczuwa to jako spójny czynnik ochronny. Kiedy jednak pojawiają się rozbieżności między tymi narracjami, dziecko rozwinie swego rodzaju rozdwojenie umysłu, które jest czynnikiem podatności na zranienie.

Dlatego konieczne jest, aby klinicyści zrezygnowali z wyjaśnień linearnych i myśleli kategoriami korzystnych lub szkodliwych, wewnętrznie zintegrowanej relacji przyczynowo-skutkowej wydarzeń.

Zaniedbanie w dzieciństwie jest związane ze strategiami regulacji emocji, które są najsilniej związane z depresją, takimi jak ruminacje i powtarzające się negatywne myślenie, unikanie kontaktów towarzyskich, trudności w odczuwaniu emocji w ciele, mała trwałość pozytywnych doświadczeń oraz brak współczucia dla siebie, który przyczynia się do zwiększonej podatności do odczuwania wstydu w relacjach międzyludzkich. W prostych słowach, mówimy o zmniejszonej zdolności odczuwania radości z życia i kochania. Terapia EMDR może być trudna dla takiej osoby, musimy zatem zastosować tu podejście zintegrowane. Należy przetworzyć stosunkowo niewielką liczbę kluczowych epizodów, ale na głębszym poziomie, aby dotrzeć do bólu dziecka, wpływającego na postrzeganie siebie, innych i świata. Musimy połączyć przetwarzanie z pielęgnacją, zadbaniem o siebie, pomagając dorosłej części osoby w opiece nad częścią dziecięcą. Słowa klucze to powolność, przestrzeń, rytm, czułość, nacisk na receptywność i współczucie.

Najdelikatniejszym momentem, u szczytu wznoszenia się ku bólowi z dzieciństwa, jest pojawienie się smutku, poczucia straty i przemiany. Twarde prawo życia mówi, że podstawowe potrzeby wczesnego dzieciństwa, które nie zostały spełnione, takie już pozostaną, ponieważ wszelka uwaga, którą człowiek może otrzymać jako osoba dorosła, nigdy ich nie zrekompensuje. Wiele aktów „przymusu powtórki” wynika z tego nierozwiązanego żalu, gdy osoba próbuje „odzyskać” to, co zostało utracone. Paradoksalnie, musimy pomóc osobie poczuć ten smutek, będąc bardzo blisko niej, nie naciskając, aby przejść przez to jak najszybciej, wspierając proces żałoby. Ważne jest wewnętrzne nastawienie terapeuty: bardzo dużo pracy można wykonać wewnątrz, szczególnie w tych cennych chwilach bez słów podczas Bilateralnej Stymulacji, kiedy jesteśmy bardzo blisko siebie, fizycznie i emocjonalnie. Możemy nastawić nasz odbiór na obraz pacjenta w nas, zawierający cierpienie i przemieniający je; możemy utrzymać proces pacjenta z cichymi intencjami Miłującej Dobroci; możemy być wrażliwi na pozytywne cechy pacjenta, pozwalając na bycie przez nie pielęgnowanymi, z podejściem Miłującej Obecności. To połączenie z dziecięcą częścią odczuwającą brak jest jedną z najgłębszych, jakie możemy mieć jako terapeuta; kiedy odbywa się transformacja, sesja po sesji, my też się wzbogacamy; czujemy wdzięczność wobec pacjentów i wzrasta nasza świadomość wartości człowieka.

Niektórzy profesjonaliści, tacy jak członkowie służby wojskowej lub służby ratownicze, zajmują się na co dzień sytuacjami stanowiącymi wyzwanie moralne. Krzywda moralna to stosunkowo nowa koncepcja, która odnosi się do psychospołecznych konsekwencji zaangażowania w trudnych i wymagających sytuacjach, w których moralne przekonania i oczekiwania są przekraczane. W następstwie takich wydarzeń ludzie mogą doświadczać silnego dysonansu między swoimi przekonaniami moralnymi a rzeczywistością ich doświadczeń. W efekcie mogą się pojawić negatywne przekonania o sobie, innych i o świecie; silne poczucie winy i wstydu; wycofanie społecznye; objawy PTSD, takie jak nawracające koszmary; autodestrukcyjne zachowania. Aby pomóc pacjentom żyć z ich doświadczeniem moralnej krzywdy, pomocna może być terapia EMDR. Może ona służyć do regulacji przekonań na temat zdarzenia (jak stronniczość lub przeszacowanie winy) lub zgeneralizowanych negatywnych atrybucji (jak postrzeganie siebie jako bezwartościowego lub złego). W tym celu można zastosować konceptualizację przypadku, wplecenia poznawcze i wzorce przyszłości, które będą skoncentrowane w szczególności na krzywdzie moralnej. Ponadto terapia EMDR może wymagać wbudowania w szersze ramy terapeutyczne, które obejmą inne techniki pomagające pacjentom w poradzeniu sobie ze szkodą moralną. Celem tej prezentacji jest zapoznanie terapeutów EMDR z koncepcją krzywdy moralnej oraz interwencji EMDR, które mogą pomóc pacjentom poradzić sobie z nią.

Metoda: Krzywda moralna i jej terapia omówiona na przykładzie przypadków klinicznych, badań i materiałów wideo.

Cel: po prezentacji uczestnicy:

• Są zaznajomieni z pojęciem krzywdy moralnej, zwłaszcza u pacjentów, którzy pracują w zawodach wysokiego ryzyka;
• Wiedzą, jak stworzyć konceptualizację przypadku w podejściu EMDR, jakie zastosować wplecenia poznawcze i wzorce przyszłości w terapii krzywdy moralnej;
• Wiedzą, jak EMDR można włączyć do szerszych ram terapeutycznych, aby pomóc pacjentom poradzić sobie z terapią krzywdy moralnej.

Rozwój terapii EMDR w Europie był ważną podróżą dla wszystkich, którzy byli w nią zaangażowani osobiście, ale także jako wspólnoty. W tej podróży docieraliśmy każdego dnia do wielu populacji i tysięcy klientów i terapeutów. Proces ten jest jednocześnie pełen wyzwań i odkryć. Tego właśnie doświadczamy za każdym razem, gdy przeprowadzamy sesję EMDR lub szkolenie z terapii EMDR, bądź gdy dzielimy się doświadczeniami czy wynikami badań w naszej społeczności EMDR.

Znaczący rozwój terapii EMDR otworzył wiele drzwi i sprawił, że terapia EMDR zyskała ugruntowaną pozycję, została uznana na poziomie instytucjonalnym w wielu krajach. Jest to wynik ogromnego wysiłku wielu ludzi z wizją na przestrzeni 24 lat. Uświadomiło nam to, że potrzeba terapii EMDR jest ogromna oraz że Krajowe Stowarzyszenia i klinicyści wzięli na siebie trud by na tą potrzebę odpowiedzieć.

W ciągu ostatnich 8 lat ten proces był dla mnie jako Prezesa Stowarzyszenia EMDR Europe, bardzo widoczny. Od mojego pierwszego spotkania z EMDR w 1997 roku byłam świadkiem fascynującej i udanej podróży tej terapii, która wciąż przynosi nieskończone cuda do naszej dziedziny i mi osobiście. Głęboko wierzę, że nasza historia i struktura będą bezpieczną bazą do dalszego wzrostu, innowacji i rozwoju. Przyszłością EMDR są badania, propagowanie, budowanie sieci wsparcia oraz nowe zastosowania, których nawet nie jesteśmy sobie w stanie teraz wyobrazić. Podczas prezentacji odtworzę główne etapy historii moich doświadczeń towarzyszących ewolucji Stowarzyszenia EMDR Europe…

Pamiętając, że długa podróż zaczyna się od jednego kroku, jako EMDR Europe stawialiśmy jeden krok za drugim, konsekwentnie i wspólnie. To właśnie musi nas prowadzić w przyszłość, jako że podróż terapii EMDR będzie trwać….